Έντονο παρασκήνιο έχει αναπτυχθεί γύρω από το πρόγραμμα PURL, με την Αθήνα να βρίσκεται στο επίκεντρο έντονων πιέσεων από ΗΠΑ και Ευρωπαίους εταίρους για οικονομική συμμετοχή. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία κρατά αποστάσεις, αποφεύγοντας δεσμεύσεις και επιλέγοντας να διατηρεί τη δική της ισορροπημένη στάση ανάμεσα σε Κίεβο και Μόσχα.
Η επικείμενη επίσκεψη του Ουκρανού προέδρου στην Ελλάδα εκτιμάται πως θα συνοδευθεί από νέα αιτήματα για στρατιωτικό υλικό και οικονομική συνεισφορά. Η κυβέρνηση, παρότι επισήμως εμφανίζεται επιφυλακτική, στην πράξη δείχνει να ακολουθεί την ατζέντα των συμμάχων, χωρίς ξεκάθαρη εθνική στρατηγική.
Το πρόγραμμα PURL – αμερικανικής έμπνευσης – έχει ήδη επιβαρύνει σημαντικά ευρωπαϊκές οικονομίες, ενώ η Ελλάδα, μετά από δεκατρία χρόνια λιτότητας και υψηλό κόστος ζωής, καλείται να συμμετάσχει σε ένα ακόμη σχήμα χρηματοδότησης της ουκρανικής άμυνας. Την ίδια στιγμή, ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας, άμυνας και κοινωνικής συνοχής παραμένουν άλυτα.
Πηγές αναφέρουν ότι οι πιέσεις προς την Αθήνα αυξήθηκαν το καλοκαίρι του 2025, με την αμερικανική πρεσβεία να προβάλλει τη συμμετοχή ως «υποχρέωση» της Ελλάδας απέναντι στους συμμάχους. Ωστόσο, όλο και περισσότερες φωνές εντός της χώρας εκφράζουν ανησυχία ότι η κυβέρνηση λειτουργεί περισσότερο ως εκτελεστής εξωτερικών εντολών παρά ως υπερασπιστής των εθνικών συμφερόντων.
Παρά τις επισημάνσεις πως η χώρα έχει ήδη συμβάλει με στρατιωτική βοήθεια στο Κίεβο, η πίεση συνεχίζεται. Η συμμετοχή στο PURL θα αποτελέσει νέα οικονομική επιβάρυνση για τους Έλληνες φορολογουμένους, σε μια περίοδο που η ακρίβεια, οι ενεργειακές αυξήσεις και η υποχρηματοδότηση των δημοσίων υπηρεσιών έχουν φτάσει στα όρια της κοινωνίας.
Αντίθετα, η Τουρκία επιλέγει μεθοδικά να παραμείνει σε θέση ισχύος: αποφεύγει οικονομικές δεσμεύσεις, διατηρεί σχέσεις και με τις δύο πλευρές του πολέμου και αποκομίζει διπλωματικά οφέλη. Η ανοχή της Δύσης απέναντι στη στάση αυτή έχει προκαλέσει εκνευρισμό στην Αθήνα, που βλέπει πως η συμμόρφωση δεν ανταμείβεται χωρίς όμως να αναλαμβάνει δράση να διορθώσει την κατάσταση. Ο εξοπλισμός του Ζελένσκι με ελληνικά όπλα έχει γίνει και θα ξαναγίνει.
Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει πως θα παραμείνει «σταθερός σύμμαχος» των δυτικών εταίρων, όμως το τίμημα αυτής της σταθερότητας φαίνεται ολοένα και πιο βαρύ. Όσο η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη στη λογική της απόλυτης ευθυγράμμισης, τόσο μειώνεται η ικανότητά της να ασκεί πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική — και να υπερασπίζεται τις δικές της ανάγκες, πριν από εκείνες των άλλων.
