«Robin Hood: Η Σειρά που Μετατρέπει το Κιτς σε Τέχνη και Γοητεύει!»

Ο χειμώνας πλησιάζει, και μαζί του επιστρέφει η ανάγκη για μια τηλεοπτική απόδραση σε κόσμους μακρινούς, σε εποχές όπου τα κάστρα και τα βέλη ρυθμίζουν τις τύχες βασιλείων. Το νέο Robin Hood κάνει ακριβώς αυτό – αλλά με έναν τρόπο που ισορροπεί ανάμεσα στο επικό και στο ξεκαρδιστικά υπερβολικό.

Ας ξεκινήσουμε από το σημαντικότερο: Sean Bean ως Σερίφης του Νότιγχαμ. Η επιλογή μόνο αρκεί για να τραβήξει κοινό. Ο θρύλος της οθόνης επιστρέφει σε villain mode, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή του ρόλου του. Και – κρατηθείτε – καμία κακή περούκα στον ορίζοντα. Σε μια εποχή όπου οι ιστορικές σειρές γεμίζουν με «μαλλιά εποχής» αμφιβόλου ποιότητας, αυτό από μόνο του είναι νίκη.

Η σειρά μάς μεταφέρει σε μια Αγγλία μετά τη Νορμανδική κατάκτηση, όπου η σύγκρουση Σαξόνων και Νορμανδών στήνει το σκηνικό για προδοσίες, ταξική καταπίεση και μεσαιωνικό δράμα. Ο νεαρός Ρομπ, που θα εξελιχθεί στον θρυλικό Ρομπέν των Δασών, μεγαλώνει ανάμεσα στη φτώχεια των Σαξόνων και τη χλιδή των Νορμανδών, ενώ η σχέση του με τη Μαριάν ανθίζει από την παιδική αθωότητα στη νεανική, επικίνδυνη έλξη.

Παράλληλα, η σειρά δεν διστάζει να ρίξει λίγο… μαγική σκόνη, με νεράιδες του δάσους, μυστικισμό και μια δόση εφηβικής ορμής που ίσως να μην χρειαζόταν τόσο έντονα – αλλά ποιος παραπονιέται; Το αποτέλεσμα είναι ένα μίγμα kitsch, folklore και τηλεοπτικού δράματος που, αντί να σε απομακρύνει, σε κάνει να θέλεις κι άλλο.

Το σενάριο πατάει σε κάθε κλισέ του είδους, οι χαρακτήρες συχνά υπερβάλλουν και το δράμα εκρήγνυται εκεί που δεν το περιμένεις. Κι όμως, η απόλαυση παραμένει. Είναι η σειρά αυτή αριστούργημα; Όχι. Είναι όμως η πιο διασκεδαστικά κακή σειρά της χρονιάς; Από όλες τις ενδείξεις, ναι.

Αν ζητάτε αυστηρή ιστορική ακρίβεια και υψηλή δραματουργία, πιθανόν θα δυσανασχετήσετε. Αν όμως θέλετε να δείτε τον Sean Bean να παίζει σαν να βρίσκεται στο πιο διασκεδαστικό θεατρικό της καριέρας του, ενώ ο Robin Hood εξελίσσεται βήμα-βήμα σε θρύλο, τότε… πάρτε ποπ-κορν και απολαύστε.