Ο Νίκος Στεφάνου γεννήθηκε το 1933 στον Πειραιά. Από τα 17 του χρόνια άρχισε να εργάζεται ως ζωγράφος στην εκτέλεση σκηνογραφιών για το ελεύθερο θέατρο της Αθήνας, τη Λυρική σκηνή και το Εθνικό Θέατρο, καθώς και για κινηματογραφικές παραγωγές.
Το 1960, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε ελεύθερες σπουδές θεάτρου στο Παρίσι, ενώ συγχρόνως παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Beaux-Arts. Μέχρι το 1970 είχε την απόλυτη ευθύνη του σχεδιασμού των κατασκευών και της ζωγραφικής εκτέλεσης των σκηνογραφιών όλων των έργων που παρουσιάστηκαν στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στο Εθνικό Θέατρο.
Από το 1962 περίπου και μέχρι το 1967 εγκαταστάθηκε και δούλεψε, μαζί με τον Αλέκο Φασιανό και τον Βασίλη Σπεράντζα, στο κοινό τους ατελιέ στην Καλλιθέα. Ο κοινός αυτός χώρος συνάντησης, επικοινωνίας και εργασίας, επηρέασε σημαντικά, για μια ολόκληρη δεκαετία, όχι μόνο το έργο των τριών καλλιτεχνών, αλλά και πολλών άλλων συναδέλφων τους.
Πληροφορούμενη την απώλεια του Νίκου Στεφάνου, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Με οδύνη πληροφορήθηκα την απώλεια του Νίκου Στεφάνου, ενός από τους επιδραστικότερους και πιο πολυσχιδείς σύγχρονους εικαστικούς μας. Εικαστικός -η ιδιότητα αυτή προσέγγιζε καλύτερα από κάθε άλλη τη μεγάλη κληρονομιά που μας καταλείπει. Γιατί ο Νίκος Στεφάνου, στην πολύχρονη τριβή του στην Τέχνη, υπήρξε σπουδαίος ζωγράφος, σκηνογράφος, κεραμίστας, γλύπτης, χαράκτης, αλλά και αντιγραφέας έργων, διασώζοντας εικόνες και ψηφιδωτά από τον ‘Αθω και τη Μονή Δαφνίου. Με στέρεες σπουδές στο Παρίσι και τη Βιέννη, ο Νίκος Στεφάνου διέγραψε μια γονιμότατη πορεία δεκαετιών ιδιαίτερα στη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος με το Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, αλλά και πάμπολλες ακόμη σκηνές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Κομβική υπήρξε η συμβολή του στη δημιουργία του «Ατελιέ της Καλλιθέας», ενός πρωτοποριακού εργαστηρίου, που εξελίχθηκε σε κύκλο καλλιτεχνών και διανοουμένων, αλλά και βήμα μαθητείας για νεότερες γενιές εικαστικών και μήτρα νέων τάσεων στην Τέχνη.
Το να αποτιμήσει κανείς την προσφορά του Νίκου Στεφάνου στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία είναι έργο πραγματικά δυσχερές, καθώς επηρέασε και συνδιαμόρφωσε, με το ανεξίτηλο στίγμα του, πλείστα πεδία της. Είχα την τύχη και τη χαρά να γνωρίσω τον Νίκο, το 1983, στην αγαπημένη του Τζια. Ήταν η παρέα της Βουρκαριανής, αλλά και της Χώρας, ο Στεφάνου, ο Φασιανός, ο Χάρος, ενίοτε ο Τααρούχης που μαζί με τον Νίκο Δαλαρέττο έφεραν νέο πνεύμα στις Κυκλαδες. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν αποχαιρετώ μόνο τον εικαστικό-στοχαστή, αλλά και τον πολύτιμο φίλο, με τον οποίο μας συνέδεε πολύχρονη σχέση φιλίας και εκτίμησης, από την οποία άντλησα, όπως κάθε άνθρωπος που είχε την τύχη να τον γνωρίσει περισσότερο, σημαντικότατες εμπειρίες.
Στους οικείους του, τους μαθητές του και τους πάρα πολλούς φίλους του απευθύνω ειλικρινέστατα συλλυπητήρια».
